دو قلو ها

 اولی و دومی!

               

اولی گفت : من به ازدواج فکر نمی کنم . یعنی اصلا علاقه  ایی ندارم . در ضمن من هیچ وقت تنها نیستم و نیازی به کسی ندارم که توی زندگیم بیاد و بخوام باهاش زندگی کنم . 

دومی ساکت بود و چیزی نمی گفت . آخه خیلی معصوم تر و مهربونتر از اولی بود و معلوم بود که روی حرف اون حرفی نمی زنه چون چند دقیقه از اولی کوچکتر بود !  

آره حق با اولی بود . اونا همدیگه رو داشتن و با وجود هم نیازی به کسی نداشتن . حتی یک روز یا یک لحظه هم توی عمرشون از هم دور نبودن . همیشه و همه جا در کنار هم و یار و پشتیبان همدیگه بودن .   

یه کم حسرت خوردم  . گفتم کاش منم یه قل داشتم که همیشه پیشم بود .   

در اینجا بود که بازم مانا خودشیرینی کرد و گفت : پس من کی هستم ؟ من میشم قل تو ! من و تو هم دوقلو هستیم . غیر از اینه؟   

گفتم : آره . شاید تو بهترین و نزدیکترین دوستم باشی ولی قل من که نیستی ! داشتن قل یه چیز دیگه هست . البته اصلا دلم نمی خواست که قلم بهم چسبیده باشه ها! یه قلو بودن رو به دوقلوی بهم چسبیده ترجیح می دم . 

عقیده خودم: به نظر من ازدواج آدم رو از تنهایی بیرون نمیاره .تازه ممکنه بعد از ازدواج خیلی هم تنهاتر بشی . بستگی به طرف مقابل داره . پس اگه نمی خوای بعد از ازدواج تنها بمونی نگاه کن ببین با کی ازدواج می کنی! کسی که کارش و دوستاش رو به خانواده و زندگیش ترجیح می ده؟